De discussie over het boek Mein Kampf is in Duitsland weer opgelaaid. De vraag blijft of het een verboden boek moet blijven is in Duitsland weer punt van discussie. Die verbodenheid valt overigens ook wel mee. Het bezitten, kopen en verhandelen van oude versies van het boek is namelijk niet verboden. Het verkopen en opnieuw uitbrengen van het boek is wel weer verboden.
Mijn ouders hebben Mein Kampf thuis. Toen ik een stuk jonger was (misschien een jaar of 14) heb ik een poging gedaan het te lezen. Ik zeg een poging, want het is me niet gelukt. Wat een onleesbaar verhaal. De enige reden om het te proberen was omdat het een beetje verboden was.
Ik ben dan ook absoluut geen voorstander van het verbieden van boeken. Iedereen die Mein Kampf wil lezen kán dat. Het verbod levert wat dat betreft dus weinig op. Daarnaast levert het verbieden van een boek vooral op dat het juist vreselijk interessant wordt om het te lezen. En eerlijk gezegd kan ik me niet voorstellen dat dit specifieke boek een gevaar voor de samenleving oplevert. Het is gedateerd, slecht geschreven en over het algemeen oninteressant behalve voor geschiedschrijvers en nazi-gekken. Ja en die nazi-gekken daar maakt men zich dan zorgen over. Je kunt je echter afvragen of het opheffen van het verbod iets zal toevoegen of afdoen aan neo-nazisme. Aangezien het bezitten ervan niet verboden is en in de meeste landen zelfs de verkoop niet hebben mensen die het echt willen lezen het boek allang in huis.
Boeken verbieden levert niks op. Ooit, lang geleden, zag ik een film over de Tweede Wereldoorlog waarin de Duitsers boeken en kunst verbrandden. De titel van de film weet ik niet meer, maar het beeld van dat grote vuur waarin mensen schilderijen en boeken gooiden heeft me nooit verlaten.
Het verbieden van boeken hoort niet thuis in een democratisch land. Wat mij betreft mag het verbod dan ook verdwijnen. Niet dat ik dan nog een leespoging zou wagen. Mijn beeld van de Tweede Wereldoorlog wordt bepaald door betere schrijvers:
In is dit een mens beschrijft de Italiaanse schrijver zijn verblijf in een concentratiekamp. Levi deed in dat kamp geen zwaar lichamelijk werk, maar werkte als scheikundige in een laboratorium. Elke dag nam Levi het bizarre en keiharde leven van het kamp mee naar het laboratorium waar een vleugje van normaliteit bestond. Maar juist dat contrast is zo schrijnend. Wat mij het meeste is bijgebleven is dat Levi vertelt dat de Duitse vrouwen waarmee hij in het lab in aanraking kwam hem niet als mens zagen. Het was niet eens zo dat ze op hem neerkeken. Voor hen bestond hij gewoon niet. Een beetje zoals wij nu met zwervers omgaan. Het deed hem twijfelen of hij wel echt bestond. Dit boek is prachtig geschreven en vertelt een indrukwekkend verhaal. Lees het!
In het respijt beschrijft Levi de reis naar huis vanuit Auschwitz nadat de oorlog is afgelopen. Het is misschien stom, maar toen ik jonger was had ik helemaal niet stilgestaan bij het feit dat de overlevenden van de concentratiekampen nog naar huis moesten. En daar werden geen bussen voor ingezet. Veel mensen stierven onderweg alsnog. Levi moet van Auschwitz naar Turijn zien te komen. Zes maanden doet hij erover om thuis te komen. Zes indrukwekkende maanden.
De Francaise Fania Fénelon wordt in 1944 naar Auschwitz gedeporteerd en later naar Bergen Belsen. In Auschwitz speelt zij in een orkest van kampgevangenen. Zij moesten marsen spelen waarop de gedeporteerden moeten marcheren, concerten spelen voor nazi-kopstukken zoals Dokter Mengele en Himmler en zien te overleven. Een prachtig verhaal over moed, angst, vriendschap en haat, maar vooral over overlevingsdrang.
Er is nog een laatste boek waar ik erg van onder de indruk was, maar hoe ik ook zoek, ik kan de titel niet vinden. Mocht je het boek in de beschrijving herkennen, laat me dan even weten hoe het heet.
Het gaat over een Pools/Joods meisje waarvan eerst de vader, dan de broers en uiteindelijk haar moeder wordt vermoord. Haar moeder sterft in haar armen en in haar plaats. Ze wordt op transport gezet, maar weet uit de trein te ontsnappen. Het lukt haar om in leven te blijven. Ze redt zelfs russische soldaten en ontvangt hiervoor een onderscheiding. Als ik het me goed herinner is ze dan pas 14 jaar oud. Wanneer de oorlog eenmaal voorbij is gaat ze terug naar haar geboortestad. Daar blijken andere mensen in haar huis te wonen. Ze ziet om zich heen vele oorlogswezen en besluit een weeshuis voor deze kinderen op te zetten. Wanneer ze naar de lokale bestuurders gaat om hulp krijgt ze een reactie die me tot op de dag van vandaag rillingen bezorgt. De ambtenaar waaraan ze vraagt of ze de Joodse weesjes mag helpen kijkt haar geschrokken aan. “Joden, zijn die er dan nog steeds?” Brrrrr! Uiteindelijk weet de Poolse ook nog veel mensen naar Israel te smokkelen.
Het is heel lang geleden dat ik dit boek heb gelezen. Ik weet het dus allemaal niet meer exact, maar dat je het MOET lezen is duidelijk.
Laat Mein Kampf dus maar liggen en lees boeken die er echt toe doen!
Ik ben WOII-murw en hou niet van boeken…
waarom niet?
Kweet niet. Ik hou gewoon niet van lezen. Het gaat me te langzaam, ik heb er geen geduld voor, etc. Ik hou meer van bewegende beelden! 😀
tis misschien wat onaardig, maar ik kan dat maar moeilijk geloven. Ik denk dan altijd: dan heb je het juiste boek nog niet in handen gehad. Maar ja, tis niet cool om het gevoel van een ander te ontkennen…dus ik doe het niet! Ik zal de volgende keer eens wat goeie films opsnorren dan maar! 🙂
Onaardig? Nou, zo vat ik het niet op hoor. Lezen boeit me gewoon niet. Ik heb heus wel eens wat boeken gelezen (ook buiten de verplichte kost op de middelbare school), maar het beviel gewoon niet.
Mijn vader was, zoals bekend, heel erg pro-hitler, en uiteraard hadden wij Mein Kampf thuis, dan pronkte prominent in de boekenkast. Maar na zijn dood is het spoorloos verdwenen, geen idee waar mijn moeder het gelaten heeft.
Mijn vriend houdt ook niet van lezen.. ongelofelijk, ik verslind ze echt bij stapels en wordt al gek als ik geen boek voor de grijp heb liggen. Een groot gemis, als je het mij vraagt. Maar ja.. ik eet geen vis, en daarvan zeggen mensen ook tegen me dat ik niet weet wat ik mis 😀
Ik weet niet. Wat mis ik dan? Ik voel geen leegte of zo…
Wat me wel stoort is dat sommige (elitaire) mensen je als een achterlijke behandelen omdat je niet leest. Maar ik lees een krant (soms pas dagen later: maar ik lees hem wel!), ik haal mijn nieuws van het www en ik sta op en ga naar bed met teletekst. Ik wéét wat er gebeurt in de wereld. Ik heb alleen geen zin om boeken te lezen.
@ Suus: Nee, natuurlijk voel je geen leegte, anders was je wel gaan lezen. Maar je hebt daar blijkbaar gewoon geen behoefte aan. Nou, prima toch? Ieder zijn ding.
Ik ben een filmfreak, maar een boek geeft me nog meer voldoening dan een film. In een boek kan ik helemaal wegzinken, terwijl ik tijdens het kijken van een film in de regel toch wel snel afgeleid ben.
Het slaat inderdaad nergens op om je af te schilderen als een achterlijke omdat je niet leest. Ik lees dan wel veel, maar voornamelijk thrillers. Er zit wel eens wat informatiefs bij maar literaire hoogstandjes zitten er meestal niet bij. Dus daar wordt ik ook echt niet slimmer van dan iemand die niet leest.