In de bende van tegenstellingen die onze maatschappij sinds 11 september en Pim Fortuyn is geworden, heb ik als nieuwe Nederlander (ik ben er dan ook pas 31 jaar en werd geboren in Utrecht), vooral te maken met 2 belangrijke groepen.

Aan de ene kant de Geert Wilders en Rita Verdonk adepten, die mij en de mijnen het liefst zo snel mogelijk terug naar mijn eigen land zouden willen sturen. Dat ik dan niet veel verder kom dan Utrecht, blijkt een concept dat voor deze rechtdoorzee, islamiserings -vrezers niet makkelijk te bevatten is. En hoewel deze mensen consequent ontbreken op de gastenlijstjes van feesten en partijen waar ik vertoef, kan ik ze toch ook niet helemaal ontwijken. Op televisie prediken zij hun boodschap met veel gevoel voor drama. Een boodschap over tsunami’s van ongewenste vreemdelingen en een Nederland dat zinkt onder de grote hoeveelheid inwoners. Of opperen zij dat wij nieuwelingen snode plannen hebben om het Nederlandse volk te bekeren tot multiculturalisme.

De andere groep, lijkt in eerste instantie voor mij – als ultiem multiculti-wezen op het eerste gezicht veel prettiger. Het zijn de knuffelaars. Diegenen die de islamiseringsvrezers bijna gelijk weten te geven in hun angst dat Nederland straks Nederland niet meer zal zijn. De knuffelaars zijn minder obstinaat, maar zeker niet minder schadelijk dan de eerste groep. Wel kan je met de knuffelaars meer lol hebben als allochtoniër. Zolang je je zin maar begint met “In mijn cultuur…” kan je er elke net verzonnen gekkigheid achter zetten die je te binnen schiet en de knuffelaars zijn direct onder de indruk van je verhaal. In mijn cultuur dragen we onze sokken óver onze schoenen. Echt waar, roept de gemiddelde knuffelaar, terwijl hij je bewonderend aanstaart. Wat goed dat je zo snel hebt geleerd om het andersom te doen. Dat moet heeel moeilijk voor je zijn geweest.

Maar goed, los van gein, veroorzaken knuffelaars net zoveel ongein. Want behalve fascinatie, bezit deze groep ook een eindeloos medelijden met de allochtone medemens. De allochtoniër is iemand die geholpen moet worden. Alsof je de je-weet-wel-kater bent van Jan Jans en de kinderen. En de knuffelaar zal je wel even helpen.

Als rechtaarde allochtoniër kan ik je dit vertellen. Ik heb geen behoefte aan die hulp. Net zoals ik geen behoefte heb aan de stemmingmakerij en zwartmakerij van de eerste groep. Waar ik wel eindeloos behoefte aan heb is een maatschappij die mij en andere allochtoniërs dezelfde kansen biedt als anderen. Een maatschappij die zich realiseert dat grenze;loze acceptatie van alles uit een andere cultuur idioterie is. Maar dat het grenzeloos afwijzen van elke invloed die niet in het wereldbeeld past van henk en piet  ook niks oplevert. Vooral een maatschappij die ophoudt met te praten over de multiculturele samenleving alsof het een andere betreft dan de “reguliere samenleving”. Er is er maar 1 en dat is de samenleving waarin we al een hele tijd met elkaar leven. De multiculturele samenleving is helemaal geen vraag, maar een feit. De toekomst van die samenleving staat niet ter discussie, want de wereld en ook Nederland draait gewoon door.

En als er over multiculturaliteit  al iets te zeggen is, dan is het dit: Om tot een fijne samenleving te komen waarin iedereen zich thuisvoelt moeten we met z’n allen nadenken over hoe we op een prettige manier met elkaar omgaan. Ja, het klinkt bijna als een echte multiculti statement. Maar het loopt niet langs etnische of culturele lijnen, maar langs menselijke lijnen. Want dat vergeten beide groepen nog wel eens. De Nederlandse samenleving is er een vol met mensen. En in mijn cultuur is het normaal om vanuit dat startpunt elkaar tegemoet te treden!