“Kan jij een afspraak voor me regelen bij de tandarts?”
Toen ik dit aan mijn vriend vroeg, had ik moeten weten dat hij het ook daadwerkelijk zou regelen…en snel. Zelf ben ik daar reteslecht in. Waar hij er geen gras over laat groeien, tieren  de gewassen bij mij welig. Vooral als het om zaken als de huisarts of de tandarts gaat, blijk ik elke keer weer een oneindige capaciteit tot uitstellen te hebben. Dus gaf ik me – gestimuleerd door een vreselijke pijn aan mijn kies – over aan de realiteit en legde het geheel in handen van mijn vriend.
“Je kan vanmiddag al om 2 uur terecht.” Dat was niet de bedoeling…
“Maar…maar….maar het doet pijn en ik heb eigenlijk geen tijd enne enne…de trein heeft vertraging…mijn band is lek…..de hond heeft mijn huiswerk opgegeten…”
De reactie aan de andere kant was keiharde stilte. Van die stilte me een boodschap. Zo eentje die – als het er niet was, je er zelf op zou projecteren. Lang leve mijn eigen schuldgevoel.

Om 13:30 pakte ik dan ook de bus richting tandarts. Met hartkloppingen, zweethandjes en een stevige koppijn. En natuurlijk – laten we het vooral niet vergeten – een pijnlijke kies, kaak en gevoel van algeheel malaise aan mijn muil.

Ik was niet altijd zo’n watje. Vroegah was ik zelfs megastoer over de tandarts. Niet gek, want ik had namelijk nooit gaatjes. Mijn stoerheid kwam tot een abrupt einde toen mijn eerste verstandskies er door een kaakchirurg vakkundig uit werd gesneden. Twee volle weken was ik van de kaart. Die gek liet me de kies (wat een joekel) nog even zien na zijn martelwerk. Of ik ‘m niet mee naar huis wilde…Ik strompelde het ziekenhuis uit en nam een taxi naar huis. Mijn eigen benen verdiende mijn vertrouwen echt niet meer.

Nu ben ik dus bang voor de tandarts. Intussen ben ik al mijn verstandskiezen kwijt. Hey, ik heb al verstand genoeg van mezelf…echt. En vandaag was ik even bang dat ik nog een tand kwijt zou raken (ik denk altijd het ergste).

Eenmaal bij de tandarts, bleek het een vrouw. Onbevooroordeeld als ik was dacht ik meteen…NEEEEEE. Op de een of andere moet mijn tandarts een man zijn. Maar het kleinen vrouwtje bleek meer dan capabel en ook nog eens erg vriendelijk. Niet lang nadat ze mijn kies professioneel op de gevoelige plaat had vastgelegd hoorde ik uit de andere een soort ingetogen kreet: “Oh, daar zit een heel groot gat in.” Godverrrrrrrrrr. Maar er kwam nog meer slecht nieuws. Niet alleen zat er een gat. Dat gat hield zich ook nog eens bijzonder dicht bij mijn zenuw op. En dat is altijd slecht nieuws. Er was een risico dat ik een zenuwbehandeling zou moeten ondergaan. En aan het gezicht van de kleine tandartseres te zien is die behandeling érg onprettig. Maar goed. Eerst maar een tijdelijke vulling. En nog eerder dan dat een verdoving. Daar had ik me erg zenuwachtig over zitten maken. De laatste keer voelde dat alsof iemand met een nietmachine nietjes in mijn tandvlees aan het zetten was. Niet dodelijk, maar wel mateloos onprettig. Dit keer viel het mee. Wat een opluchting. Nu was ik verdoofd en kon me niks meer gebeuren. Ik relaxte in die rare ligstoel waar je altijd op moet liggen bij de tanddokter. Maar natuurlijk loopt zelden iets zó mooi af. Een zenuw is een lullig ding. En stoïcijns ook. Van een verdoving trekt hij (een hij ja) zich weinig tot niks aan. Natuurlijk heb ik geen idee hoe het voelt zonder verdoving, maar die gedachte is nu even niet relevant. Jezus wat een kutgevoel zeg. En dat toch zeker 40 minuten lang. AAAAAAAAAAAAAH.

Over een maand mag ik terug. En als ik geluk heb krijg ik dan een permanente vulling. Heb ik pech, dan wordt het een zenuwbehandeling. Ik weet niet of ik dat overleef. Maar het kan zijn dat het alle pijnstillers die ik heb ingenomen die nu aan het woord zijn. Die hebben een nóg groter gevoel voor drama dan ik (blijkt nu op de vroege maandagavond). Ik vind dat jullie maar voor me moeten duimen. Maar niet teveel, anders gaan je tanden scheef staan en dan zit je in hetzelfde schuitje als ik. Dus duim met mate(n)!