Het is hier de laatste dagen een beetje stil. Ik ben namelijk zo ziek als een zebra. Zo beroerd als een beer. Zo verrot als een veenvogel. Zo miserabel als een meeuw. Nou ja, je snapt het wel. En uiteraard komt deze misselijke griep net op het moment dat ik het op mijn werk zodanig druk heb, dat ik me ook niet met goed fatsoen ziek kan melden. Er zit dus niks anders op dan mezelf volproppen met antigrippine, mezelf volspuiten met mijn neusspray en bij thuiskomst meteen instorten op bed. Maar goed jullie hebben nu wel voldoende maten van mijn klaagzang moeten verdragen, even terug naar de reden dat ik me uit bed heb gesleept (wat een gevoel voor drama he- het is echter wel waar – dat je het even weet).

Afgelopen zaterdag toog ik namelijk met ma en zus richting Arnhem. Nu verlaat ik Utrecht zelden zonder goede reden. En ook dit keer had ik goed over nagedacht. Samen met zus en ma ging ik namelijk shoppen voor een trouwjurk. Jahaa, want liefde is best een leuke reden om te trouwen, maar een trouwjurk maakt het verhaal wel helemaal rond of wel dan?!

Goed, op zoek naar een jurk dus. We kwamen de winkel binnen en tot mijn verbazing was ik dus niet de enige (waarom denk ik toch altijd dat ik de enige ben?). Zaterdag 12 januari hadden wel meer aanstaanden besloten om mét familie (ook daar was ik niet origineel in) te gaan jurkshoppen. Maar goed, nadat mijn zusje en ik alle rode jurken hadden doorgespit (ik ga inderdaad voor rood) en 45 minuten wachten op een paskamer, kon ik mezelf eindelijk in zo’n onmogelijk grote jurk hijsen.

ONMOGELIJK groot, 500 kilo, 2 meter sleep. Wat een gedoe, maar wat een prachtige jurken. In zo’n jurk is echt iedereen mooi. En hoewel ik mezelf niet het meest fantastische wezen vind, zag ik er in deze superjurken best verteerbaar uit. Maar één jurk (hoe kan het ook anders) steeg met kop en strapless schouders boven alle anderen uit. Qua sleep, qua kleur, qua thule en natuurlijk ook qua prijs. Na een interne discussie waarbij de stemmen in mijn hoofd al hun argumenten uitspeelden en ik verschillende goedkopere jurken aan/uit/aan/uit/aan/uit deed, is het ‘m toch geworden.

Een fantastische rode creatie (voor die prijs heb je geen jurk meer vind ik), strapless met wit thule onder de rode sleep van zo’n 2 meter. Geen foto en gelukkig kreeg ik ‘m nog niet mee naar huis (anders ging ik ermee naar kantoor denk ik). Maar je moet me maar op mijn woord geloven dat het een grenzeloos mooi ding is.

Over de prijs ga ik denk ik maar niks zeggen. Die is namelijk belachelijk. Lang leve ouders die trouwjurken betalen. Of eigenlijk specifiek mijn ouders, die de mijne willen betalen. THANKS!