Soms lig ik op bed te mijmeren. Niet vaak de laatste tijd – wanneer je het druk hebt is mijmeren het eerst dat je in moet leveren bij de tijdpolitie – maar zo af en toe gebeurt het gewoon. Vaak mijmer ik over zaken die er eigenlijk niet toe doen. Dat is het mooie aan mijmeren, niet alles wat je mijmert hoeft van belang te zijn.

Laatst lag ik in dat kader te mijmeren over de wereld van de toekomst. Niet de echte toekomst zozeer, want ja – ik ben geen Nostradamus – maar de Star Trek toekomst. Al sinds de eerste Star Trek serie ben ik fan. Geen echte Trekkie, ik spreek geen vloeibaar Klingon, groet ook niet met de woorden “live long and prosper” en wanneer ik boos ben roep ik niet heel neutraal “you will be assimilated” alsof het me allemaal maar niks doet. Maar toch ben ik een fan. Ja, het is maar SciFi en ja het is allemaal niet echt. Maar wat een mooie fantasie. Een wereld waarin the Federation zich over alle aardse volkeren strekt en daarbuiten. Een wereld waarin een vrouwelijke Captain of een zwarte Captain helemaal geen punt van discussie is. Waarin the prime directive bijzonder serieus wordt genomen en we samen staan tegenover eventuele gezamenlijk vijanden in plaats van als soort tegenover elkaar.

Star Trek en veel andere echte SciFi maakt me eerlijk gezegd blij. Dromen over zo’n toekomst mag dan een beetje kinderlijk zijn, maar mooi is het wel. Hoopvol ook. Hoop en geloof in een mooi morgen, zouden niet het exclusieve domein moeten zijn van kinderen en afgeserveerde naïevelingen. Want als vandaag maar zo-zo is, moet morgen iets zijn om naar uit te kijken.

Soms komt mijmeren samen met een stukje toeval. Kort op mijn willekeurige mijmersessie liep ik via internet aan tegen de serie Masters of Science Fiction. De SciFi-versie van Masters of Horror. Een korte serie Science fiction verhalen geregisseerd door bekende SciFi helden en met grenzeloos veel bekende gezichten in de rollen van mutant, genetisch manipulateur, alien-fluisteraar etc.

Elke aflevering is een kort verhaal. Geselecteerd uit vele duizenden ingestuurde verhalen met als enige voorwaarden dat het voor een “klein” budget kon worden gemaakt (minder dan 2 miljoen dollar). Elk verhaal is een verhaal met een fantastisch moraal. Daarom hou ik van SciFi nerds. Mensen die in zo’n mooie toekomst geloven en televisie maken met zulke mooie boodschappen kunnen nooit slecht zijn. Behalve Ron L. Hubbard natuurlijk. Alles heeft een uitzondering op de regel nodig. Een betere dan Ron kun je je niet wensen.

Leuke bonus, de intro is steeds van Stephen Hawkins…of een andere spraakcomputer.