Mijn favoriete sketch van Sesamstraat was vroeger altijd Vergeetachtige Jan. Bert en Ernie kon ik ook wel om lachen, maar van vergeetachtige Jan kreeg ik echt de slappe lach. Het stukje waarin Jan op een winterse dag besluit de deur uit te gaan, maar eerst zijn kleren vergeet (Vergeetachtige Jan, je hebt helemaal geen kleren aan’, daarna zijn sjaal (vergeetachtige Jan, je bent je sjaal vergeten) dan ook nog z’n jas (vergeetachtige Jan, je hebt geen jas aan) om dan eindelijk helemaal aangekleed naar buiten te lopen, maar toch iets te vergeten: oooh vergeetachtige Jan, je bent vergeten de deur open te doen. Dat stukje deed het ‘m altijd voor mij. Achteraf denk ik dat het herkenning was. Zowel mijn vader als mijn moeder zijn de personificatie van vergeetachtige Jan. Mijn moeder raakte op die manier echt alle wat niet aan haar vast zat kwijt. Zonnebrillen, paraplu’s, haar make-up tasje en nog veel meer. En ook mijn vader was regelmatig op zoek naar iets wat hij ergens was vergeten.
Omdat ik niet alleen al 16 jaar niet meer thuis woon, maar mijn ouders ook nog eens op Aruba wonen, was ik even vergeten hoe vergeetachtig die twee kunnen zijn. Toen zij een maand geleden, na mijn huwelijk weer teruggingen naar Aruba was dit de score: een handbag, een set sleutels, een boek en 2 paar schoenen. Daarnaast bleek – vertelde mijn vader mij via de telefoon – dat hij een heel oud filmpje (uit de jaren ’70) had laten liggen. Hij had het op DVD willen laten zetten, maar was er niet aan toegekomen. Of ik dat wilde regelen. Alle andere spullen zouden ze dan een volgende keer dat ze er waren wel meenemen.
Zonder te checken ging ik akkoord. Mijn persoonlijke versie van Jan; Uitstellende Jan, zorgde ervoor dat ik het bijna een maand heb laten liggen. Maar gisteren was het zo ver. Ik ging het filmpje wegbrengen. Mensenkinders, ik heb het hele huis doorzocht. Van top tot teen en terug. Zelfs in de koelkast, mijn kledingkast, het besteklaatje, overal. Het laatste wat ik me kon herinneren was dat ik het op het bureau had gelegd van mijn vriend waarmee ik nu getrouwd ben. En ook hij herinnerde zich dat het daar had gelegen, maar ook niet waar hij het daarna had neergelegd.
In de loop van de dag werd ik steeds depressiever. Hoe moest ik aan mijn vader vertellen dat ik het kwijt was. Een onvervangbaar filmpje, van toen ik nog klein en hij nog jong was. Heel voorzichtig vroeg ik via MSN of hij misschien wist waar het was. Wat natuurlijk een onzinnige vraag was, want hij was al terug naar Aruba toen ik het op het bureau van mijn vriend had zien liggen. Maar ach, ik kon het toch proberen. Urenlang durfde ik niet naar mijn computerscherm te kijken. Bang dat hij het meest voor de hand liggende antwoord had gegeven (nee) en dat hij doorhad dat ik het kwijt was (hij is niet helemaal gek). Een uurtje geleden moest ik er toch aan geloven. Mijn scherm floepte aan, en het MSN schermpje was oranje-gekleurd. Nu moest ik eraan geloven.
blijkt dat ik het uiteindelijk toch zelf meegenomen heb…..sorry voor het ongemak….
Ptvrdrie. Heb ik voor niks zitten stressen. Voor niks de hele dag binnen geweest en alles overhoop gehaald. Voor niks zitten depri-en, voor niks de grote brand in Utrecht gemist. Hij is weer fijn.
p.s: ik vraag me trouwens wel af wat Jan en ik dan wel op zijn bureau hebben zien liggen. Het blijkt nu dat we dat compleet verzonnen hebben. Wauw.
Ik ben het maar hoor, niet stressen.
I’ve spent over 25 years working in content strategy and digital transformation, which means I’ve seen enough technology hype cycles to be skeptical and enough genuine innovation to stay curious.
Want to talk shop? Do get in touch!
