De bel midden op de dag. tenzij je iets besteld hebt, is dat meestal irritant. En ik had niks besteld, dus dat kon alleen maar onzin zijn. Terwijl ik naar beneden rende bedacht ik hoe ik de Jehova’s getuige weg ging werken. 

Mijn eerste verdedigingsmechanisme tegen jezusblaadjes is altijd mijn voordeur. Die hoef ik namelijk helemaal niet open te doen. Het is voldoende om het luik open te slaan en geïrriteerd naar buiten te kijken. Dat is dus precies wat ik deed. Maar op ooghoogte was niemand zichtbaar. Stuurde Jehova nu ook al dwergen naar mijn huis om te getuigen?

Maar nee, voor mijn deur stonden drie meisje van een jaar of 8 (maar pin me daar niet op vast, want ik kan dat nooit goed raden), met in de handen van een van de meisjes een hele kunstige doos.

“Hallo mevrouw, wij verkopen zelfgemaakte kaarten en geven het geld dan aan een goed doel. De kleine kaarten kosten 25 cent en de grote kaarten 50 cent. Wilt u een kaart kopen mevrouw, u mag er zelf eentje uitkiezen.”

Dit alles werd er zo in één keer en in één adem uitgegooid door het langste meisje van het stel. Het meisje links van haar deed de hele tekst zonder geluid mee en het meisje aan de rechterkant van haar keek me verwachtingsvol aan.

Nu heb ik er normaal een hekel aan wanneer men mij 3 trappen naar beneden lokt alleen om wat munten te doneren. Maar tegen zoveel ondernemerschap op die jonge leeftijd, kon ik natuurlijk helemaal niet op. Ik rende naar boven en deed een greep in de kleingeldpot.

Bovenaan de trap hoorde ik de meisjes voor mijn deur tegen elkaar kletsen: “hoeveel zou ze er kopen?” Gegiechel.”Welke zou ze kiezen?” Gegiechel.

In mijn eindeloze goedheid kocht ik uiteindelijk 2 grote  kaartjes voor de prijs van 4 en 2 kleine kaartjes voor de prijs van 4. En ook het geld dat daarna overbleef doneerde ik aan de 3 dames (80 cent). “Succes,” wenste ik ze toe en deed de deur weer dicht. Terwijl ik naar boven liep hoorde ik ze nog net: “wauwww, dat is echt veel geld in één keer.”  Gegiechel.

En zo had ik hun dag gemaakt. Voor maar een paar euro. Dat wordt nog wat met die meiden.

P.s: toen ik de kaarten eenmaal boven las, ging ik echt stuk van het lachen! Sjek het uit…