Soms baal ik van dat hele internetgedoe. En dat is bijzonder hoor, dat je het even weet. Want ik houd van internet, met heel mijn hart. Zonder internet bestond ik niet…een soort van. Zonder internet had ik niet het leven gehad wat ik nu heb. En daar ben ik best blij mee. Maar soms, soms baal ik ervan.

Ik baal ervan als we het hebben of social media experts bestaan en ons zo onwijs druk maken daarover dat we er zelfs tijd in steken. Ik baal ervan als we “waarde delen” en “social doen”. Ik baal ervan. Echt, dat doe ik.

Want weet je: waarde toevoegen doe je niet alleen online. Yeah, I said it. Dat doe je niet alléén online. Dat is een way of life. Gul zijn, empathisch zijn, delen en gunnen. Dat is leuk online mens, maar dat is maar een klein aspect.

Soms baal ik er gewoon dik van dat we praten over onze Klout-score en ranking op social chiefs. Heel soms denk ik: zijn we gek ofzo? Soms baal ik van dat gesprek, terwijl we in de wereld meer dan genoeg eten hebben (wat heb jij vandaag weggegooid?), maar er toch mensen sterven van de honger.

Ik probeer niet te balen hoor, want balen is niet echt iets voor mij. Balen is niet productief op zichzelf. Maar toch doe ik het, wanneer ik bedenk dat sommige mensen niks hebben en anderen alles. Dat sommige mensen een huis hebben en veilig zijn en anderen niet.

Ben ik een lefty? Who cares. Geen idee. Zei ik al Who cares? Who cares! lefty, righty, whatever. Menselijkheid, daar gaat het om. En als mens, baal ik gewoon als andere mensen niet zo kunnen genieten van onzin als ik. Want dat wil ik uit het leven: genieten en anderen helpen ook te genieten. Want hoe leuk is het nou om alles te hebben, als anderen niks hebben…..niks aan, merk ik steeds vaker. Met al mijn jurken en tassen en jassen en schoenen en flat screens en tablets en telefoons….toch baal ik wanneer een jongen als Mauro en jongens en meisjes zoals hij niet veilig zijn.

Toch baal ik daarvan. Al is het niks voor mij.