Een IDFA film kijken en daarna de uitzending van P&W bijwonen…ach waarom niet dacht ik toen ik de aankondiging op televisie zag. Bij IDFA was ik in mijn journalistieke tijd al eens geweest en dat was best leuk. Bij Pauw en Witteman nog niet en hoewel ik het echt twee pubers vind, zou de filmmaker er dan wel bij zijn en dat leek me wel leuk.

“Welkom bij deze speciale voorstelling,” zei de VARA-dame. “Ik heb nieuws voor u, de makers van de documentaire zitten vanavond Niet in de uitzending. Er is maar 1 gast en dat is Johan Cruyff ” Gemorrel, gemompel, gemopper, dit publiek had niet zo’n zin ‘an voetbal. Ik ook niet echt trouwens, maar ja….Johan Cruyff , het kan slechter.

De documentaire: niet echt fantastisch. Hoewel het onderwerp (het rechtssysteem in Congo en de manier waarop het was doorgeslagen mbt verkrachtingsslachtoffers, maar vooral daders, onder invloed van NGO’s) zich er best voor leende hoor. En ach, ik heb ook wel wat geleerd.

Na de film was het tijd voor de P&W-uitzending. Eindelijk zag ik de 2 meest puberale oudjes van Nederland. Witteman met zijn grijze voorkomen en Pauw met zijn colbert en cowboyboots (!! uhm..!!). Met een verrassend vrouwelijke stem legde lange Pauw ons uit hoe het allemaal zou lopen. We mochten voor de uitzending vragen stellen aan Cruyff . En dan wat we maar wilden.

“Wie wil? De eerste krijgt een consumptiebon” Zonder dat ik er zelf al teveel controle over had, schoot mijn hand de lucht in.

“Goedenavond meneer Cruyff ,” zei ik beleefd (want ik ben goed opgevoed heur), “bent u meer een kattenmens of een hondenmens?”

Dat soort dingen wil ik gewoon weten weet je wel. Cruyff moest even heel serieus nadenken over mijn vraag. “ik heb ze allebei gehad,” liet hij mij en de rest van het publiek weten. “Honden moet je uitlaten he…” Dat begint goed, dacht ik nog: “Maar ja, die kattenbak schoonmaken is ook geen feest. Ik denk dat ik een hondenmens ben.”

Ik zat me een partij zenuwachtig te wezen zeg. Ik ook met mijn vragen…

“Maar is er een verschil dan,” Ik had niet verwacht dat Witteman me een vervolgvraag zou stellen. In mijn hoofd dacht ik…uhm uhm uhm…Maar ik zei, alsof ik al de hele avond op die vraag had zitten wachten:

“Kattenmensen zijn gewoon wat scherper en slimmer. Hondenmensen zijn afhankelijker.” “Aanhankelijker bedoel je zeker..?” Verbeterde het grijzere deel van het puberduo mij.
“Nee AFhankelijker, ” verbeterde ik hem net zo hard weer terug.

Trillende handjes,een snel kloppend hart. Zo’n voetballegende gaat je toch niet in de koude kleren zitten hoor.

Maar het hoogtepunt van mijn avond, kwam pas na de uitzending. Toen we met z’n allen naar buiten liepen. Terwijl ik zat te bedenken dat ik thuis direct mijn vader zou bellen om hem te vertellen dat ik Zijn held had ontmoet.

“Maar ik vind katten wel leuk hoor…” achter mij stond Johan. “Ik had zelf een siamees” Liet hij me weten.

Samen bespraken we kort en krachtig de ins en outs van katten en honden. Fantastisch echt, want die Johan – zo bleek vóór, maar ook tijdens de uitzending – is een hele toffe vent! Ik schudde na ons katten- (siamees dus) en hondenpraatje (dobermans) voor de goede orde nog even zijn hand (om dat ook aan mijn vader te kunnen vertellen) en liep met een huppel in mijn looopje weer richting auto. Dat was nog eens een leuk avondje. Zelfs al hád Pauw dan meer make up op dan ik.