Da’s niet zo moeilijk natuurlijk. Dat was toch wel de dag dat ik voor het eerst mocht plaatsnemen bij de maandag-uitzending van Voetbal International. Derksen en Genee hadden me ontdekt via mijn voetbalblogs op MWNW, en natuurlijk ook door de inzichten die ik middels mijn blogs op Contentgirls cq 42bis tentoonspreidde. Proefuitzendinkje gedaan, helemaal leuk!

Maar het was die maandag toch wel even zweten en zo. Voor het eerst live op de televee, dat gaat je toch niet in de kouwe kleren zitten. Wat een gedoe allemaal. Best gek was het ook wel, om opeens naast die Snor te zitten. Nadat de zenuwen een beetje waren geluwd werd het wel heel leuk. Het is natuurlijk altijd prettig om gelijk te krijgen van de grootste azijnzeikerd van de voetbalwereld. In het echt valt ie trouwens best mee, die Derksen. Het is allemaal show, alles voor de kijk- en oplagecijfers,

Na die uitzending werd het best een gekkenhuis. De Telegraaf mailde voor een wekelijkse column. Tsja. Er zijn natuurlijk grenzen. Dus ik heb ze gezegd dat Jaap de Groot mij elke zondagavond voordat Studio Voetbal begint wel even mocht bellen, en dat hij daar dan een stukje van mocht maken. Dat wilden ze niet. Heel gek.

Het was allemaal heel contrasterend met 2011. Dat was gewoon een klotejaar. Maar toch ook weer niet. Want toen schreef ik mijn eerste stukjes voor Contentgirls en MWNW, en daarmee is het toch allemaal gaan rollen. Gek toch, hoe het soms kan lopen.

Wat natuurlijk ook geweldig leuk is, is dat ik gebeld ben namens Feyenoord. Mijn cluppie. Zij waren ook al onder de indruk van mijn inzichten. Tsja, dan is het moeilijk om bescheiden te bljven. En je zegt natuurlijk geen nee tegen je grote liefde. Dus ik naar de Kuip. Dit keer niet als doodgewone supporter, maar als iemand waarnaar geluisterd werd.

Ik heb trouwens wel een plekkie op de gele zijde bedongen. Had geen zin in die businessunits. Gewoon weer lekker op vakkie T. Incognito. Petje, sjaaltje, lekker meezingen en uit je plaat gaan. Mooi hoor.

Bizar, hoe het kan gaan. Zo denk je er over om er maar mee op te houden, en even later lacht alles je toe. Ik weet nog wel dat ik eind 2011 vol bewondering naar die Xaviera Ringeling zat te kijken toen ze bij Koffietijd als social media expert mocht optreden. En dat ik dacht: Wauw, dat heeft ze mooi voor elkaar. Leuk mens trouwens, die Xaviera. En dat zeg ik niet alleen omdat ik op haar site een kans kreeg om mijn dingetje te doen. Sommige mensen zijn gewoon echt. En ook nog echt leuk. En soms heb je het geluk daar tegenaan te lopen. Ik was altijd goed in zeiken. Weet je wel. Waarom zij wel, en ik niet. Het is een kwestie van geluk hebben. Meer niet.

Het is niet eens toeval. Want dat bestaat natuurlijk niet. Want het is verre van toeval dat ik eindelijk ben waar ik altijd al thuishoorde. Al klinkt dat minder bescheiden dan ik eigenlijk ben. Alhoewel…

Robert Keizer