Voor zover ik weet ben ik een onmogelijk onafhankelijk en eigengereid mens. Ik kies graag mijn eigen pad, vind mensen best leuk, maar wel met mate en heb er geen probleem mee om alleen te zijn en al helemaal niet om een eenzaam standpunt te kiezen waar deze en gene keihard over struikelt.

Nou ja, dat dacht ik dus. En nou ja, meestal ís dat ook zo….oké nou, zo zie ik mezelf in elk geval graag. Maar vandaag ben ik toch licht aan het twijfelen gebracht ten aanzien van de kwaliteit van die zelfkennis.

Het was in de vroege uurtjes dat mijn vriend – waarmee ik nog steeds getrouwd ben – zijn spullen bij elkaar pakte en vertrok richting het zuiden van het land. Geen zorgen, het was geen “Ik ga naar mijn moeder”-moment, die woont daar namelijk niet. Nee, hij vertrok in alle vroegte om aldaar een training Crossfit te gaan volgen zodat hij op termijn zelf lessen kan gaan geven.

Dat ik getrouwd ben met iemand die eindeloos veel sport is bijna het bewijs dat god niet alleen bestaat, maar ook een goed ontwikkeld gevoel voor humor heeft. Maar dat terzijde natuurlijk.

Om 6 uur vanmorgen sloot hij de deur achter zich, om 8 uur morgenavond zie ik hem weer verschijnen. Dat is dus helemaal niet zo lang. Helemaal niet. Maar – en ik geef het niet graag toe – ik voel me stiekem een heel klein beetje verloren.

Niet meteen hoor. We zijn inmiddels al 7 jaar samen en het is niet zo dat we elkaar nooit zien ofzo. Toen ik vanmorgen wakker werd werd ik overvallen door een niet geheel ontevreden gevoel: even alleen. Even geen compromissen. Even eten wat ik wil, gaan waar ik wil, thuis komen hoe laat ik wil. Ja ja, dat kan altijd natuurlijk, we houden elkaar niet gevangen. Maar rekening houden met een ander houdt toch ook in dat je niet zomaar altijd ongegeneerd doet waar je zin in hebt, wanneer je er zin en hoe je er zin in hebt.

En nu kan ik dus doen wat ik wil. Die vreselijke huisjurk aantrekken van mijn oma. Hij is van kunststof en ziet eruit alsof hij van mijn oma is, maar zit vreselijk lekker. Uit de fles drinken in plaats van uit een glas. Aardappels eten voor avondeten (want hoewel ik dus met een onwijze Hollander ben getrouwd, vindt hij aardappels maar niks) en na een uitgebreid bad, mijn mascara gewoon tot aan mijn knieën laten zitten. De katten op de tafel rond laten lopen (wat van hem niet mag, maar van mij dus wel) en in de logeerkamer slapen (heerlijk bed is dat joh) of beter nog: op een matras in de huiskamer, naast de houtkachel en voor de televisie.

En oké, nu overdrijf ik een beetje, het meeste doe ik ook gewoon rustig wanneer mijn veel grotere huisgenoot er gewoon is. Maar dat is toch anders op de een of andere manier.

Maar in plaats van samen met de katten, al aardappel-etend, uit de fles drinkend, in mijn zwierige huisjurk en een gezicht vol mascara op tafel te dansen, loop ik een beetje verloren door het huis. Van etage naar etage. Van computer naar tablet en weer terug. Van het ene boek naar het andere boek, zonder al teveel concentratie.

Toen we jaren geleden onze huwelijkse voorwaarden gingen vastleggen bij de notaris heeft niemand de moeite genomen om mij te vertellen dat je van samen zijn slecht wordt in alleen zijn. Ik kreeg geen folder van de trouwambtenaar waarin werd gewaarschuwd voor verregaande en progressieve watjesheid als gevolg van het huwelijk.

En nu kan ik niet meer terug he. Het is te laat. Ik ben gewoon een muts. Nog geen weekend kan ik zonder die vent. Bah! Ik ga maar wat keiharde jonge-mensen-muziek opzetten en mijmeren over de tijd dat ik nog een onafhankelijjke geest had. Dat ik Hasse Simonsdochter was en Morgaine Le faye tegelijkertijd. In plaats van die tuttige Gwenhwyfar of die afschuwelijke Bella. En wanneer de vent des huizes terugkomt maak ik misschien maar ruzie, gewoon om even te laten zien dat ik hem heus niet nodig heb. Daar worden ze alleen maar arrogant van …..en dat moet je niet willen.